De analisten van de VOA gaan bij een ongeval op zoek naar sporen.
De sporen worden door middel van (spuit)krijt gemarkeerd en eventueel voorzien van bordjes met nummers. Hierdoor kunnen sporen niet alleen makkelijk teruggevonden worden, maar ook nauwkeurig op de foto worden vastgelegd.
Er zijn erg veel sporen die bruikbare informatie kunnen verschaffen aan de medewerkers van de VOA. Een kleine
(overigens niet complete) opsomming:
– remsporen
– bandensporen, afdrukken van banden in het gras of de sneeuw
– krassporen
– veegsporen; als een slachtoffer ‘geschampt’ is door een (vies) voertuig
– lak sporen
– vervormingen
– het werpveld van glas
– de eindposities van voertuigen
– de posities van slachtoffers
– de posities van schakelaars
– de standen van spiegels
– vluchtige sporen (zoals poeder die vrijkomt bij een remming met een ABS)
– foto’s en video uit de beginfase van het ongeval
Overigens, remsporen zullen naar verwachting op den duur uit het straatbeeld gaan verdwijnen. De moderne auto beschikt over ABS, waardoor geen remsporen ontstaan. In plaats daarvan komt er tijdens het remmen een ‘poederachtige’ stof vrij. Dit is echter een vluchtig spoor, wat voor de VOA nadelig is wanneer zij pas in een later stadium ter plaatse komt.
Ook sporen die ogenschijnlijk niets met de aanrijding van doen hebben, dienen vastgelegd te worden. Een remspoor die overduidelijk niet van één der partijen is, zal toch vastgelegd te worden – al is het maar om in een later stadium aan te kunnen tonen dat dit spoor inderdaad niets met deze zaak te maken heeft.
Alle sporen worden op foto’s vastgelegd. Dit omdat de sporen als bewijsvoering dienen en te allen tijde controleerbaar en reproduceerbaar dienen te zijn.
De foto’s worden niet alleen van dichtbij gemaakt, maar (met name de sporen op het wegdek) ook vanaf enige hoogte. Hierbij maakt men dan gebruik van de pompmast die op de voertuigen aanwezig is.
Soms worden er ook foto’s vanuit de politiehelikopter gemaakt. In die gevallen is de politiehelikopter vaak in de buurt met andere werkzaamheden bezig en bieden zij zich aan om overzichtsfoto’s vanuit de lucht te nemen. Het gebeurt eigenlijk zelden dat de politiehelikopter speciaal voor het nemen van dit soort foto’s vanaf de basis opstijgt. Alleen in heel uitzonderlijke gevallen wil men dat nog wel eens doen.
Met de foto’s die door de VOA-medewerkers genomen worden, kan de technisch tekenaar vervolgens aan de slag. Hij gaat de foto’s onthoeken en maakt er een situatietekening van.
Niet alleen via de genoemde sporen verkrijgt de VOA haar informatie. De stand van de zon (als deze schijnt), de toestand van de weg, het weer en zelfs verkeerslichten zijn informatiebronnen voor de VOA.
De lezer zal zich nu afvragen hoe verkeerslichten informatie kunnen verschaffen over een situatie die zich al eerder heeft voorgedaan. Dat kan ook niet altijd; bij oude verkeerslichtinstallaties wordt het een lastig verhaal. Echter de nieuwe generatie verkeerslichten, ook wel ‘slimme VRI’ genoemd, hebben in de schakelkast een digitaal ‘logboek’ zitten.
Deze systemen worden na een ongeval op ‘knipperen’ gezet. Het logboek bevat vervolgens informatie van de laatste minuten voor de aanrijding. Het systeem verkrijgt de informatie door middel van de detectielussen in het wegdek. Deze gegevens worden verzonden naar het logboek en door interpretatie en uitlezen van deze gegevens, kan men een hoop informatie terughalen. Zo kan men bijvoorbeeld zien of een voertuig de eindlus passeerde op het moment dat het verkeerslicht al op rood gesprongen was. Hierbij wordt ook altijd gekeken naar de ingestelde ontruimingstijden op het kruispunt en de ontwerpsnelheden van de weg.
In de toekomst zal de VOA wellicht gebruik kunnen gaan maken van log gegevens, die worden vastgelegd in een ‘black box’ in de auto.
Terug naar inhoudsopgave
